Sýndarveruleikinn í miðbænum

Það er ótrúlegt hvað hægt er að sjá sama hlut frá mörgum mismunandi sjónarhornum. Það hafa komið fram svo margar og mismundandi skoðanir um ástandið í miðbænum að eina leiðin til að finna út hvað er rétt og hvað er rangt er að fara sjálfur niður í miðbæ um helgar. Þar er kannski kominn skýringin á því hversu margir eru í miðbænum um helgar ...

Að öllu gamni slepptu þá er verulega sérkennilegt að fylgjast með þessari umræðunni og ekki síst um hverju er að kenna. Sitt sýnist hverjum. Lögreglan segir að þetta sé veitingamönnum að kenna,  veitingamenn segja að þetta sé fámenni lögreglunnar að kenna, Villi segir að þetta sé opnunartímanum að kenna svo ekki sé talað um ísskápnum fræga í Austurstrætinu. Íbúar í mibænum kenna svo öllum og öllu framangreindu um og enginn reynir að kafa dýpra í málið. Allir segja bara    " ekki benda á mig "

Getur verið að hægt sé að leita skýringu á sóðaskapnum, tillitsleysinu og ofbeldinu annars staðar ?

Er hugsanlegt að við þurfum að líta örlítið inná við og taka til í eigin ranni áður en farið er að kenna öðrum um ? Ég er dálítið hræddur um að núverandi ástand endurspegli dálítið umgjörð og uppeldi barnanna okkar sem nú eru orðin " fullorðin " og mætt í miðbæinn um helgar.  Ég er dálítið hræddur um  að tillitsleysið og sóðaskapurinn sé vegna þess að við höfum ekki kennt þessum börnum að taka til eftir sig. Allt of oft heyri ég um foreldra sem taka til eftir börnin sín, sem vaska upp eftir börnin sín, sem þrífa allt eftir börnin sín o.s.frv. Þegar börn alast upp við það að það sé til hlutur sem heitir Mamma og eltir mann um allt hirðandi upp allt sem maður skilur eftir þá er eðlilegt að þau haldi bara að þannig gangi hlutirnir fyrir sig. Eða ef þau alast upp við það að týnd húfa sé sama og ný húfa þá er eðlilegt að virðingin fyrir hlutum sé ekki til staðar. Svo ekki sé talað um aðal uppalandann, tölvuna. Í sýndarveruleikanum í þeim leikjum sem börnin eru að leika í dag er bara eðlilegt að kýla, sparka í eða janfvel limlesta hvern sem er því þeir snúa alltaf til baka sem nýir þegar ýtt er á reset takkann.

Ég held að þarna þurfi um við að taka verulega til og þarna getur hið opinbera komið inní með námskeiðum og jafnvel kennslu í framhaldsskólum. Hvort ætli sé mikilvægara að læra að beygja orðið " dum " í dönsku, læra um hver er aðal atvinnuvegurinn í Kuala Lumpur eða læra hvernig á að ala upp börnin okkar.

Við erum öll sek í þessu og ég er örugglega ekki barnanna bestur hvað viðkemur uppeldi en það þýðir aldrei að ráðast á afleiðingarnar, það verður að finna rótina.

Það sama á við um áfengi og umgengni við það. Hvort ætli sé betra að berja alltaf hausnum við stein og banna, banna og banna ungu fólki að umgangast áfengi eða kenna því að umgangast áfengi. Ég held einmitt að verstu drykkjulætin séu í þeim löndum sem mestu höftin og hræsnin eru. Ef við viðurkennum þá einföld staðreynd að fólk undir tvítugu drekki áfengi ef það svo vill þá getum við byrjað á því að kenna því fólki hvernig á að drekka, ekki bara banna.